Een warme herberg voor elke vreemdeling

" Ben ik dan zo lelijk?" kaatst hij nep beledigd terug als ze weer weg loopt om dingen weg te brengen of op te halen. Hij kan het niet laten om haar met zijn bruine ogen te volgen. Een man naast hem laat een zware boer en gëiriteerd kijkt Skyview naar hem op. Een dikke huisman zonder leven kijkt hem uitdagend aan. "Mot je wat?" blaft deze. "Nee" antwoordt Skyview kort en draait weer terug naar voren en staart levenloos voor zich uit tot de vloeiende stem van het meisje zijn gedachtes binnen dringt. "graag" hij tovert een glimlach op zijn gezicht, die zodra ze zich weer heeft weg gedraait weer verdwijnt naar een pijnlijke blik die hij snel weer verbergt.

Hoofdschuddend draait Halelif zich om en tovert bijna direct een gerecht uit de kuiken. Die schoteld ze hem voor, om dan een glas uit het rek te halen, dat boven de bar hangt. Alle glazen hanger er opsenkop erin, zodat ze snel drogen na een eventuele slechte droger van de afwasploeg. Het glas vult ze met bier, de jonge man voor haar vragend aankijkend of ze het goed had aangevoeld. Wanneer ze het glas naast het bord neerzet, wordt ze alweer geroepen voor een bestelling en weg is ze. Soepel loopt ze tussen de mensenmassa en haalt ondertussen wat borden op. Tot haar spijt had ze vanochtend moeten horen dat de minstril alweer vertrokken is, en ze is zo te horen niet de enige die het jammer vindt. Ondanks dat er geen minstril is, was het café toch aardig volgelopen, ook met inwoners van de stad, die normaal enkel komen als er amusement in de herberg was, zoals een minstril. Morgen zullen we wel niet meer komen, bedenkt Halelif zich, terwijl ze de bestelling opneemt. Als ze de bestelling weet, baant ze zich weer een weg naar de bar, waar ze glazen, borden en bestek in het sop laat verdwijnen. Daarna schenkt ze enkele glazen tot aan de rand vol met schuimend bier en trekt ze een dienblad tevoorschijn. Daarop zet ze de drie glazen en maakt alweer aanstalte om de bestelling af te leveren

Breed grijnst Skyview haar na en begint snel de kost voor zijn neus te eten. Hij kon niet klagen, het was beter dan gister en velen malen beter dan die groentesoepen die hem de keel uit kwamen. als zijn bord leeg is neemt hij wat slokken en begint een beetje verveeld met zijn glas te spelen. "hoe heet je eigenlijk?" vraagt hij dan toch maar wanneer ze weer eens langs loopt. Met een naam zou het ieder geval wat makkelijker praten worden, om iemand te roepen met. he jij, he meisje of dergelijke is niet altijd even plezant.

Halelif kijkt op bij een stem die van dichtbij klinkt. Als ze van de afwas opkijkt, kijkt ze midden in het oprechte gezicht van de jongen die ze al meerdere keren had bedient en gezien. Voor een moment was ze zijn aanwezigheid vergeten en had deze vraag dan ook niet verwacht. Nog steeds wantrouwd ze hem, maar dat gevoel was al sterk afgenomen dan toen ze hem voor het eerst in de herberg had gezien, maar aangezien hij toch maar een reizger was, zou hij binnenkort weer vertrekken. Daarom vindt ze het niet nodig om hem haar naam te verklappen. 'Voor mij een weet, voor jou een vraag' ontwijkt ze zijn vraag en gaat door met de afwas

verwonderd, maar ook verbaast over haar onverwachte antwoord. een zucht verlaat zijn keel, maar hij weet nog niet of het positief of negatief is. Aan de ene kant maakt het hem nog nieuwsgieriger naar haar, maar aan de andere kant irriteert hij zich eraan voor het feit dat ze dit soort antwoorden geeft. "ok" antwoordt hij, misschien net iets korter dan bedoeld. Nadat hij zijn biertje op had en nog even rodn had gekeken stond hij op en liep door de achteruit gang naar buiten. "hee Melody" begroet hij de merrie, die een zacht hinnikje als antwoord geeft. In gedachte verzonken begint hij haar met een lap stof te boenen

Gelukkig had Halelif optijd naar haar bed kunnen gaan; Vele mensen waren eerder naar huis gegaan of naar hun kamer in de herberg, aangezien er geen minstril was die ophad getreden. Wanneer ze zich uitrekt en van de trap naar beneden loopt, ziet ze tot haar verbazing dat ze de eerste van de werknemers in de herberg actief is. In de haard gloeien de kooltjes van de vorige avond nog na. 'Gelukkig, hoef ik niet alles opnieuw te maken' mompelt ze, terwijl ze voor de haard op haar knieën zakt. Snippers hout strooit ze over de kooltjes, die oranje opgeloeien wanneer ze de aanblaast. Al snel vatten de kleine stukjes hout vlam en durft ze grotere stukken hout op de likkende valmmen te leggen. Warmte lijkt haar gezicht bijna te schroeien, als het vuur al aardig is aangegroeid. Halelif besluit dat het voor nu wel even genoeg is en na nog een laatste keer blazen, staat ze op en klopt het stof van haar knieën. Dan loopt ze naar de keuken en pakt de legen emmer. Daarma loopt de naar buiten, naar de kleine stal. Daar begint ze net als gister de koe te melken, rustig tegen de koe pratend. Al snel is de emmer vol en loopt ze terug naar de herberg. Terwijl ze buiten loopt ziet de ze zon steeds hoger aan de hemel kruipen, en voelt de warmte al op haar huid. Even neemt ze de tijd met met gesloten ogen van deze welkome warmte te genieten, maar als ze nog maar net staat, wordt ze alweer naar binnen geroepen door een van de koks

Skyview was er voor zijn doen redelijk vroeg uit, de zon kwam pas net over de horizon tevoorschijn, maar een keer vroeg kon geen kwaad. Terwijl hij zijn spullen bijeen raapt denkt hij over het feit of hij verder zal trekken of niet. Het gebied was hier prachtig, maar of hij hier zo kunnen leven? daar was hij niet zo zeker van. Hij zocht een plek waar hij zich thuis voelde. En deze vredelievende stad... hij wist het niet zo zeker. benden loopt hij meteen door naar de binnenplaats, waar hij het meisje in het zonnetje ziet staan. geluidloos loopt hij naar haar toe, houd zijn mond vlak naast haar oor en fluistert: "Boe"

Even verstijfd Halelif, maar nog voordat ze het zelf goed en wel doorheeft, is haar lichaam weer ontspannen. Vaag had ze wel iemand horen aankomen, maar ze had het gevolg er niet van bedacht. De stem had ze vrijwel direct herkent en wanneer ze zich omdraait, ligt enkel kalmte over haar gezicht. In haar beweging, stapt ze ook achteruit, afstand van hem nement. 'Ook goede morgen' antwoord ze, het klinkt kattig en dat had ze totaal niet zo bedoeld, maar een worod van spijt gevend is ze niet van plan: moet hij maar afstand houden. Met de emmer in haar handen, inspecteerd ze hem, maar zo te zien heeft hij dit keer geen plannen om op pad te gaan, aangezien hij geen zak met voedsel bij zich heeft. Ze knikt als ze bij zijn ogen is aangekomen, als een zekere goede dag. Daarna begint ze richting de herberg te lopen, aangezien iemand van de keuken haar had geroepen. In de herberg roept ze dat ze eraan komt, direct de emmer melk bij de keuken afleverend. Ze bindt het halve schort voor haar bekken en begint met het opnemen van bestellingen

Skyview grinnikt. "ochtendhumeur?" vraagt hij plagend terwijl hij haar weer naar binnen achterna loopt.
Zijn vingers spelen onbewust met zijn handmes dat nog in zijn scheden steekt. Deze riem had hij altijd om, na wat er gebeurd was met Melody sliep hij zelfs met een mes onder zijn kussen, in een huis of in het bos, het maakte voor hem geen verschil meer. "wat moet ik doen om jou naam te krijgen?" Skyview leunt tevreden over de bar heen terwijl hij toekijkt hoe ze bezig is.

Halelif had niet verwacht dat hij haar achterna zou lopen en al helemaal niet dat hij nogmaals naar haar naam zou vragen. Wanneer ze even op een bestelling moet wachten zucht ze en rolt met haar ogen. Dan kijkt ze de jongen eens diep in de ogen voordat ze verder praat. 'Waarom is het voor jou nodig om die te weten?' vraagt ze dan m]Wet een zucht. Ondertussen komt de bestelling door het raampje in de muur, en kan ze verder. Wat ze overigens niet erg vindt. Snel pakt ze het bord en loopt ermee weg naar de tafel. Daarna komt ze terug, hem vragend aankijkend. Hij had genoeg bedenktijd gehad en nu wil ze wel antwoord krijgen. Waarschijnlijk een domme smoes om vanacht gezelschap te hebben denk te bitter

man.. is het zo moeilijk om gewoon een naam te zeggen? al geef je me voor mij part een valse naam. Het maakt het praten er tenminste normaal op. wilt hij zeggen, maar Skyview houdt zich in. " laten we eens zien.. Het spreekt een stuk makkelijker, wat is er zo erg aan iemands naam weten? en ik ben nieuwsgierig" somt hij op, met lichte irritatie in zijn stem. Hij kon het niet hebben als mensen zo deden. Zonder reden kattig gaan doen alleen omdat iemand een simpele vraag stelt. Hij wendt zijn blik even af naar zijn glas en neemt een slok van de nog bijna lauwe melk.

Halelif heeft alweer een antwoord klaar, maar wordt tegen gehouden door een schreeuw vanuit de keuken. Zuchtend draait ze zich om en pakt het dampende bort eten. Mensen waren weer binnen gedruppeld voor het middagmaal, maar gelukkig hadden ze al door dat de minstreel voorlopig uit zou blijven. Hierdoor was het rustig, en nu nog zaten er nog maar vijf kleine clubjes mensen op gedempte toon te praten, wachtend op hun bestelling. Snel brengt ze het eten en drinken bij de mannen, waarvan één begint te grinniken wanneer ze voorover moet buigen op het bord weg te kunnen zetten. Een vernietigende blik maant hem tot stilte, als Halelif hem strak aankijkt. Met een dikopgelegde vriendelijkheid wenst ze de mannen een goed maal en loopt dan weg. Wanneer ze voorbij de onbekende jongen loopt zucht ze: 'Daarom dus' en ze gaat achter de bar staan afwassen. 'Luister, het is niets persoonlijks, maar waarom heb je mijn naam nodig? Waarschijnlijk ben je over enkele dagen alweer weg en is alles weer vergeten en vergeven' zegt ze en zet nét iets te hard een glas op het aanrecht. Die laat een luide klap horen, maar gelukkig blijft hij heel. 'Bovendien: sinds mijn jeugd hou ik zoveel mogenlijk dingen van mij bij bijzelf'. Ze weet niet waarom ze het laatste aan zijn neus hangt, maar pas wanneer ze haar eigen woorden hoort, beseft ze wat ze heeft gezegt. Ze kan het niet meer terug nemen, en moet het maar accepteren. Bovendien, houd ze zich voor, zou hij er vast niks achter zoeken

verbijsterd staart Skyview haar aan. What the.. verder denkt hij maar niet, de boodschap was wel duidelijk nu. "Oke oke, ik vat de boodschap! Maar geloof me, als je echt denkt dat iedereen is zoals de mensen die jou blijkbaar wat aan hebben gedaan in het verleden. Dan vergis je je dus zeer" Zijn glas komt met een dreun neer en hij laat zich van zijn stoel glijden, het lege glas en het meisje achter zich latend. met zijn tong klakkend loopt hij naar buiten en gelijk antwoordt Melody met een schel hinnikje. Zo snel als hij kan zadelt hij haar op, iets wat zij wat minder prettig vind en dat ook laat merken door op zijn tenen te gaan staan. "Sorry meisje.." maakt hij zijn excuses en begint langzaam te kalmeren. Daarna lijdt hij haar de stallen uit.

Halelif schrikt van zijn reactie. Als ze hem ziet verdwijnen, mompelt ze zachtjes 'Jammer genoeg is hij van de slimme kant'. Hier mee doelde ze erop dat hij direct had doorgehad wat ze had gezegt, en dat speet haar ten zeerste. Het vreemde van zichzelf vindt ze dat ze het niet eens erg vindt dat hij wegging. Ze schud haar hoofd en brengt een zoveelste bestelling naar een hongerige klant. Op de terugweg neemt ze de afwas mee, en werpt een blik naar de open deur, maar er is geen spoor van de jongen meer te bekennen. Eerst had ze zijn woorden als een grote leugen beschouwd, maar met elke stap dat ze dichter bij de bar kwam, begon ze daaraan te twijfelen. Ook tijdens de afwas houdt die gedachte haar bezig, maar steeds zekerder weet ze dat hij gelijk had gehad. Als ze ook het laatste bord heeft afgewassen weet ze het zeker. Ze neemt zichelf voor hem vanavond te bedienen, als hij een hapje kwam eten. Ze zou zich verontschuldigen, en met die belofte aan haar zelf, valt nu wel een grote spijt over haar heen, over haar woorden, haar onbeleefde gedrag en al helemaal erover dat hij nu kwaad is weggelopen. Met een zucht werpt ze nog een blik naar buiten, maar opnieuw is hij in geen velden of wegen te bekennen.

Skyview liet de merrie door galopperen tot hij ver de stad uit is. De sneeuwtoppen steken helder af tegen de bergen en ergens vaag beneden aan de berg kun je het groene lente gras zien dat langzaam door begint te komen. Als hij merkt dat de merrie moe begint te worden draait hij haar weer richting de stad terug, maar neemt alle tijd om terug te rijden. Hij voelde er niets voor om die herberg nog in te lopen, maarja, z'n spullen lagen er nog. Hij besluit om ergens anders in de stad te gaan eten en dan nog even een nachtelijk bezoek te brengen aan een van de edele families in deze stad. Maar Melody moest hij wel ergens kwijt. Snel rijdt hij haar achterlangs de stal in. Haar tuig neemt hij snel af. "Je krijgt morgenochtend een poetsbeurt! beloofd!" zegt hij snel en verlaat de stallen weer. Skyview verdwijnt in de laatste zonnestralen de stad weer in

Halelif heeft de rest van de middag het rustig gehad, maar ze had het niet aangedruft om de herberg te verlaten. Daarom was ze maar al die tijd voor de haard wezen soezen, maar schrikt op wanneer er een klant binnen komt. Direct neemt ze zijn bestelling, en al snel volgen meerdere mensen die voor het avondmaal binnen drupelen. Uiteindelijk is de gelachkamer nog leger dan rond het middag uur, en ze vermoed dat dit enkel gasten zijn die hier ook overnachten. Tussen alle bestellingen en afwasbeurten door, werpt ze blikken op de deur, maar die blijft voor de rest gesloten. De laatste mensen hebben hun bord leeggeten en lijken aanstalte te maken op vroeg naar hun dekens te gaan. Rustig neemt Halelif een slok ver frissend water, ze had het warm. Als het glas leeg is, zucht ze vermoeid.

Sorry, voor kort stukje

Geluidloos loopt hij over het dak en kijkt dan waakzaam door het raam, deze schuift hij met een paar kraken open en steekt zijn hoofd erdoor om nogmaals te inspecteren. Het huis was momenteel leeg, de eigenaren waren weg en hij hoopte dat dat nog wel even zo zou blijven. vliegensvlug klimt hij naar binnen. Skyview z'n ogen schieten zo snel als hij kan rond en zijn handen grissen dan wat uit een klein kistje mee wat hij kan vinden. Dat verdwijnt in zijn zakken en gelijk klimt hij terug uit het raam. Skyview loopt nog een eindje over de daken, richting de herberg. Over de daken ging voor hem vaak makkelijker dan door de straten. Geen mensen die je in de weg lopen, geen omwegen, gewoon rechtdoor en hier en daar van huis naar huis springen, maar met deze nauwe straten was dat niet zo'n probleem. Op een van de daken gaat hij even terug zitten. De muntstukken stopt hij veilig bij de rest van zijn geld en de parelketting breekt hij waardoor de parels in zijn hand, van de snoer af rollen. Een voor een slikt hij deze in en vervolgd dan zijn tocht.
Hij laat zich van het dak afzakken en komt op het dakje van de stal terecht waar hij ook weer vanaf springt, de herberg in.

Halelif kijkt verbaast om, evenals de andere mensen in het vertrek, als er een schreeuw van uit de keuken is. Wantrouwig loopt de de klapdeuren door, de keuken in om te kijken of alles wel oké is. Tot haar verbazing ziet ze de chefkok met een geheven pollepel naast een inmiddels bekend gezicht. Hij schreeuwt verschillende scheldwoorden, maar het komt erop neer dat hij denkt dat het een dief is. 'Rustig, Rikardo, het is een klant' sust ze de mollige chefkok en loopt tussen de kookvuren door naar hem. Terwijl ze hem achter zich aantrekt, stuurt ze een waarschuwendeblik naar de jongen, die tot dusverre haar slim had geleken. Weer een man die je te hoog had ingeschat denkt ze grimmig bij zichzelf, zich afvragend waarom ze in Gods naam haar excuses aan hem wou aanbieden. Ze leidt hem buiten de keuken, voorbij de bar de gelachkamer in. De klanten kijken raar op wanneer de klapdeur piepent open en dicht gaat. 'Neem voortaan de voordeur, zoals de normale klanten' verwijt ze hem, maar het klinkt niet kattig of geïrriteerd. Nu ze het heeft gezegt, weet ze niet wat ze nu moet doen, maar uiteinelijk loopt ze terug naar haar plek achter de bar en gaat verder met het afwassen, waarmee ze bezig was totdat hij binnen kwam vallen. Letterlijk, denkt ze grimmig lachend bij zichzelf

Skyview had zich een beetje versuft achter haar aan laten slepen, nog een hand op zijn dolk houdend. Hij had de kok bijna een haal gegeven aangezien deze Skyview zowat aanvloog met z'n stomme pollepel. "Misschien moet je de herbergier een voorstellen om der een bordje op te hangen privé of personeel ofzo." mompelt hij nog even nors en zet zich aan de bar. Zijn ogen staan glazig op de rijen glazen gericht, maar staren in het niets.

Halelif negeert zijn opmerking, maar komt erop terug als de herbergier binnen komt. 'Stel het hem zelf voor' zegt ze met een gemaakte glimlach. Ondertussen gaat ze verder met de afwas, maar ziet tot haar verbazing dat er niet meer is. Ook de herberg is leeg, waardoor ze zich verveelt waarschijnlijk net zoals de keuken. Ze zucht en kijkt verveeld rond, in de deuropening ziend dat het mooi weer is. Geduldig wacht ze totdat de jongen zijn voorstel aan de herbergier heeft bekend gemaakt, daarna zou ze vragen voor een middag vrij af. Dan zou ze weer naar het veldje gaan, waar ze eerder deze week had genoten van de zon en de lente

Skyview rolt gëiriteerd met zijn ogen wanneer hij haar na kijkt en dan zijn gezichtsveld wordt verpest door de dikke waard. Met een zucht komt hij overeind, knikt de man met een kleine glimlach toe en loopt dan naar boven.Zijn mondhoeken zakken gelijk als hij de waard voorbij is. Skyview had meer van deze stad verwacht, of iedergeval van de mensen: Meer openheid had ij echt wel verwacht. maar de mensen hier bemoeien zich niet zomaar met anderen tenzij het op een gevecht uit loopt of dergelijke... Nee ze zijn gesloten, geven je niet eens hun naam... Zonder verder nadenken doet hij wat hij eigenlijk in elke stad deed wanneer hij er was: Hij klomt ui het raam en trok zich zonder enige moeite of gevoel van onwennigheid op het dak en liet zich daar, met zijn voeten nog boven zijn raam bungelend op zijn rug zakken en kijkt naar de blauwe hemel om na te denken.

Halelif kijkt de jonge man vreemd na. 'Dan niet' mompelt ze, een tikeltje teleurgesteld. Ze haalt haar schouders op, en richt zich op de vol slanke herbergier. 'Mag ik vanmidag vrij af? Het is toch rustig en het is heerlijk weer!' vraagt ze direct om met de deur in huis te vallen. Wat afwezig knikt de herbergier, alsof hem iets dwarszit. Even kijkt het meisje de man bezorgt aan, maar als die verder stilhoud, gaat ze verder. Het vaal witte schrot maakt ze los en legt op de toonbank. Terwijl ze een hand door haar glinsterende haar haalt, loopt ze van achter de bar vandaan en loopt richting de deur. Zonder nog achterom te kijken, loopt ze de herberg rustig uit, richting de stadspoort. Die loopt ze onder door, om snel weer in de warme lente zon te lopen. Genietend sluit ze haar ogen, terwijl ze op haar gevoel verder loopt. Na een half uurtje lopen komt ze bij het weidetje aan. Rustig gaat ze daar liggen, terwijl het half lange gras haar kietelt. Wanneer ze zich neerlegt, sluit ze genietend haar ogen, om niet snel daarna de zoemende bijen te horen

Als Skyview een deur hoort dichtgaan komt hij overeind en ziet nog net de haren van het meisje uit de herberg verdwijnen. Alweer verlaat een zucht haar keel en komt hij toch maar overeind. Over de daken loopt hij met haar mee tot ze de stad uit loopt. Langs een paar ramen, muurtjes en regenpijpen vindt hij snel zijn weg naar beneden. Hoewel de poortwachters hem na zijn actie nogal wantrouwig aankijken doen ze niets als hij de poort door loopt. De koele wind die door de hoge muren wordt tegengehouden, maar buiten de stad vrij spel heeft blaast hem tegemoet. Op een redelijke afstand volgt hij haar tot ze zich in een weitje met vers lente gras laat zakken. Vanaf een afstandje kijkt hij even toe.

Halelif geniet een tijdje geuirsloos van de warmte van de zon, en de afkoeling van de wind. Bijen blijven rond haar hoofd zoemen, ook wanneer ze gelukkig haar ogen opent. Voor het eerst was ze écht gelukkig. Een glimlach op haar gezicht, gaat bijna van oor tot oor. Traag drukt ze zich overeind, zoekend naar een bergbeekje waaruit ze wat water zou kunnen drinken. Ze schrikt zich rot als ze plotseling de jongen van de herberg ziet staan. 'Kon je niet even zeggen dat je er was?' vraagt ze, niet echt aangevend of ze het wel of niet leuk vindt. Ze laat het niet horen, aangezien ze het zelf ook niet weet. Haar ogen blijven op de zijne gericht, nu pas beseffent dat ze niet zo hard en wild waren als de mannen die haar misbruikt hadden. [i]Misschien had hij toch gelijk...?[/i ] dringt het dilemma van gister zich aan haar op. Twijfelent went ze haar blik af, zich plots verlegen en broos voelend

" Dan had je waarschijnlijk niet meer van je zonnetje kunnen genieten met het idee dat er een ander geslacht in de buurt zou zijn." legt hij kalm uit, al was het eigenlijk niet de totale reden. Hij had niet gedurfd... dat moest hij toegeven. Ze had op sommige momenten ineens zo fel gereageerd. Echt het type om dan nog in de buurt van zo'n persoon te komen was hij niet. waarom hij het nu dan toch deed? de vraag kon hij zichzelf heel vaak gaan stellen, maar hij wist nu al dat hij toch geen antwoord zou vinden nog krijgen.