Een warme herberg voor elke vreemdeling

Al snel had Halelif een fel antwoord klaarliggen, maar weet zich inhouden. Als ze mannen een kans wil geven, moet ze maar eerst bij zich zelf veranderen. 'Het spijt me' biedt ze haar excuses aan, haar gedachtes verder niet durven uitspreken. Dat ik je heb onderschat. Dit kon ze altijd nog zeggen, nadat ze hem volledig vertrouwd. Dat deed ze namelijk nog niet. Vloeiend komt ze overeind, traag om hem afstappend. Als ze voor hem staat, kijkt ze hem verlegen aan. 'Halelif' stelt ze zichzelf voor, het hem niet kwadelijk nement als hij haar handdruk niet zou aannemen. Lang kan ze hem niet aankijken. Op de een of andere manier voelt dat vreemd.

Skyview grijnst nu breed uit. Hij had deze hand niet meer verwacht na de afgelopen dagen maar neemt hem zonder twijfel aan. "Was dat nou zo moeilijk?" vraagt hij plagend. "Skyview" voegt hij er nog even aan toe, anders zou het niet eerlijk zijn. Halelif.... die naam is hij nog niet eerder tegen gekomen, maar hij zou van de naam alleen niet kunnen zeggen waar ze vandaan komt. Vrolijk kijkt hij naar haar gezicht, maar wanneer ze zich afwendt grijnst hij alleen maar meer." Je gaat me toch niet vertellen dat deze jonge dame verlegen is hea?"

Halelif slaat direct haar blik op, de jongen uitdagend aankijkend. 'Ik? Verlegen? Het voelt enkel onwennig, that's all' zegt ze grijnzend, haar hand met een kort kurje uit de zijne nemend. Dan loopt ze terug naar de plek waar ze had gelegen, en laat zich voorzichting half tussen het lange gras verdwijnen. 'En kan je me nu weer met rust laten? Ik heb een vrije middag' zegt ze plagerig, het niet verkeerd vindend als Skyvieuw, zoals hij zich had voorgesteld, ook echt aan haar woorden gehoor geven. Dan zou de rust hebben en kunnen genieten van de heerlijk warme zon. De bijen waren weggestoven, toen ze was opgestaan, en zijn nog steeds niet terug. Terwijl Halelif haar ogen sluit, prikt de geur van heerlijke lentebloemen in haar neus. Ze neemt een grote teug lucht naar binnen, via haar neus nog meer heerlijke geuren ruikend. Zachtjes blaast ze de lucht weer uit, de warme zonnestralen op haar gezicht voelend

Een zoveelste glimlach versiert zijn mond en hij knikt, al ziet ze dat niet meer want ze is weggezonken in het lange gras. met een vloeiende draai, die hij op zijn voorvoeten maakt keert hij om en begint aan de terugweg naar de stad. Misschien zou hij er nog eens op uit gaan vanavond. het was een rijke stad voorzover hij de afgelopen dagen had rondgekeken. Oke, eigenlijk was het best wel gemeen, de mensen van wie hij stal hadden het geld, of geeërft, iets wat hij wel mocht stelen vond hij, of zelf verdient, en dan was het eigenlijk een beetje rottig. Maar hij werkte er toch ook voor? Dit was het vak dat hij had geleerd, en echt geen hond die hem een ander vak zou willen leren.

Sorry voor deze late reactie: ik was op voorbereidings kamp voor de Wereld Jamboree

Halelif had de rest van de middag in het zonnetje heerlijk liggen luieren. Pas toen de zon oranje begon te kleuren, was ze stijf opgestaan en was ze terug gelopen naar de herberg. Loom komt ze de gelachkamer binnen, en ziet in één oogopslag dat het hier rustig is en was gebleven. Opgelucht dat de waard geen spijt van haar vrije middag had kunnen krijgen, loopt ze naar de bar terwijl ze haar vaal witte schort weer voor bind.

Opgelucht loopt Skyview door de straten heen, het is rustig, de wachters zijn niet zo wantrouwig als normaal, wat hem eigenlijk best wel zorgen baart maargoed. een gegeven paard moet je nooit in de bek kijken. In een verlaten weg begint hij te rennen, loopt 2 meter tegen een muur en grijpt een richel vast waar hij zich aan omhoog trekt om op een van de vele verlaten daken terecht te komen. waarom niemand op hem na over de daken loopt is hem eigenlijk nog een raadsel, maar wel handig. Hij blijft zo doorlopen tot hij bij de rijkere huizen aan komt. Als een schaduw beweegt hij zich verder om een leeg huis te zoeken.

Verveling is het enige woord dat bij Halelif op komt. De gasten van de herberg hadden kennelijk massaal besloten om vroeg naar bed te gaan, en ook de inwoners van het dorp laten zich niet zien. Zelfs de afwas heeft ze al gedaan en hangt nu verveeld onderuit. vanmiddag was het heerlijk geweest; lekker luieren, genieten van de zon. Nu ze eraan denkt, staat ze op en loopt naar een eenvoudige spiegel in de hoek. Ze bekijkt zichzelf, en ziet tevreden dat ze toch wel bruin is geworden. Als ze zelfs daarop is uitgekeken, gaat ze weer aan de tafel zitten. Net op dat moment komt er een vrouw binnen, direct op haar afstappend. 'Mijn ketting! Hij is gestolen!' roept ze direct. Beduusd kijkt Halelif haar aan, niet wetend wat ze daarop moet zeggen

Pas tegen de volgende middag daagt Skyview weer op in de herberg. Eigenlijk had hij bijna niet geslapen en er hingen dus ook wallen onder zijn ogen. De grond lag niet meer zo lekker als vroeger... Als hij binnekomt, deze keer wel gewoon door de hoofd ingang vangt hij nog net een wanhopige stem van een vrouw op die blijkbaar haar ketting kwijt is. Een vriendelijk masker verschijnt op zijn gezicht, maar hij loopt rechtstreeks door naar zijn kamer. Uitgeput laat hij zich hier op neerzakken. Blij dat hij de parels had ingeslikt en ze vervolgens weer in zijn poep had terug gevonden om ze gelijk weer in de slikken,sluit hij even zijn ogen

Halelif kijkt op als voor een tweede keer in korte tijd de deur piepend open gaat. Even moet ze grinniken als ze de diepe wallen onder zijn ogen ziet, maar die glimlach verdwijnt zodra ze ziet dat hij glimlacht toen de vrouw had geroepen dat haar ketting weg was. Een stemmetje probeert haar wat te zeggen, maar die drukt ze weg, de vrouw vriendelijk aankijkent. 'Wilt u wat drinken? Een drankje van de zaak' probeert ze vriendelijk de aandacht van de redelijk forse vrouw af te leiden. Ze weet dat dit een weduwe was, evenals dat de waard haar best "aardig" vond. De blikken die de twee uitwisselde ontgingen haar maar zelde, wat voor haar een open boek vormde

vermoeid liet hij zich op zijn bed zakken en sliep in zonder nog een keer om te draaien of zich zelfs maar om te kleden.
de volgende morgen komt hij misselijk overeind. zijn maag was niet helemaal blij geweest met de parels zo te voelen... Skyview strompelt traag naar beneden, valt bijna van de trap maar kan zich nog net vast grijpen aan de muur. zacht vloekend komt bij beneden aan en laat zich in een willekeurige kruk aan de bar zakken. Zijn hoofd vind bijna gelijk erna de bar met de hoop dat de kamer zal stoppen met draaien.

Halif schrikt op door het kabaal wat uit de richting van de trap hoort komen. De schrik verdwijnt van haar gezicht, plaats makend voor een brede glimlach, als ze ziet wie het is. Stil slaat ze hem gaande wanneer hij naar de bar lijkt te strompelen en zich als een dode op een kruk laat zakken. Alsof het nog niet voldoende is, zakt zijn hoofd op de bar alsof die is losgeraakt van zijn romp. De glimlach maakt op zijn beurt plaats voor verbazing en een lichte bezorgdheid. Van achter de bar kijkt ze op hem neer, zich afvragend wat hem zo kan laten strompelen. Wat het ook is, het is duidelijk dat het niet helemaal goed gaat. Van boven de bar pakt ze een glas en schenkt die vol met verse melk. 'Hier, drink op. Dat zal je beter laten voelen' zegt ze, met een tik het glas op de bar zettend. Nog even slaat ze hem gaande en keert zich daarna om. Loom begint ze aan de afwas, bestaand uit de ontbijt spullen van de gasten die alweer vroeg op pad gingen.

Loom tilt Skyview zijn hoofd op en trekt de kop melk dankbaar naar zich toe. Of het nou echt door de melk komt of meer door het feit dat hij zeker wist dat hij ergens een bezorgde blik van Halelif had ontvangen weet hij niet, maar het helpt op z'n minst best wel goed. een kleine glimlach tovert hij op zijn gezicht en hij zet het glas weer neer. Wat was er mis met die parels? normaal had hij hier nooit last van... Misschien had die dame ze gepoetst met een of ander goedje ofzo? wat maakte het ook uit? Binnen een paar dagen zou hij de stad uit gaan en naar het zuiden trekken om zijn aanwinsten te verkopen. Hoewel de kamer nog een beetje tolt, volgt hij met zijn ogen Halelif die op haar gemakje haar werk vervolgd.

Achet zich hoort Halelif hoe het glas melk wordt verschoven. Zonder zich om te keren, draait ze lachend met haar ogen. 'Zware nacht gehad?' vroeg ze, ook zonder zich om te draaien. De afwas was gedaan, maar nu moest ze gaan afdrogen. Zonder te laten merken dat ze interesse in hem toonde, pakte ze een doek van een droogrek naast het aanrecht en begon zonder er iets voor te voelen aan het afdrogen. Ze wachtte op antwoord, maar ze dode de tijd door de glazen boven de bar op te bergen. Ook de borden ruimde ze netjes op hun plek op.

zooo inspiratie loos -.-